Blog I Jan Lock

Het verraste me dat ik het antwoord op die vraag niet direct paraat had. Het vraagt om reflectie. Laat ik de vraag van Liesbeth afpellen. Het eerste stukje is gemakkelijk. Niet zozeer omdat het een vraag is. Meer een waarneming. Ja, ik zet concrete stappen. In het vorm en inhoud geven aan onze ontwikkelprincipes. In het samenspel tussen inwoners, ondernemers en mijzelf. En ja, ik maak afspraken. Maar het mooie is dat die afspraken van twee kanten komen. Een eerste reflectie. En ja, het zijn ook afspraken met individuele inwoners en ondernemers. Maar ze staan nooit op zichzelf. 

Weer een reflectie. De echte vraag vind ik ingewikkelder. Hoe doe je dat? Want die gesprekken zijn veelzijdig en veelkleurig. Het is niet zomaar een blauwdruk. Eerlijk gezegd ga ik elk gesprek open en onbevangen in. Ik werk niet vanuit een van te voren bedacht plan. Toch, realiseer ik me nu: er is altijd een rode draad en er ligt er een stevige basis onder. Er is weliswaar geen sprake van een plan, wel er zit wel een patroon in de gesprekken.  

Dat patroon is tegelijk ook de sleutel tot succes, denk ik. Open en onbevangen ga ik een gesprek in. En luister daarbij vooral. In het eerste stuk van een gesprek zeg ik niet zoveel. Hoogstens check ik of ik iets goed begrepen heb. Zelfs in gesprekken die met veel emotie beginnen, geeft dat rust. Het teruggeven van wat ik hoor, geeft ook een gemeenschappelijke basis. Ruimte geven aan emotie, vind ik in ieder geval heel belangrijk. Ook zit in emotie altijd een diepe betrokkenheid op onderwerp. Én, misschien wel de belangrijkste, omdat in emotie de daadwerkelijke opvattingen, zorgen, weerstand, energie of het enthousiasme aan de oppervlakte komen. Het maakt niet uit of de emotie op dat moment positief of negatief geladen is. In mijn hoofd pik ik de kernthema’s er wel uit.  

En dan komt de volgende stap. Waarbij ik wat meer aan het woord kom. Die stap is niet persé open en onbevangen. Integendeel. Mijn kapstok zijn de opgaven waar we als gemeente en samenleving voor staan en die indringen in de levens van individuen.  

Als wethouder vind ik het heel belangrijk om te weten hoe we die opgaven het beste kunnen laten landen in onze gemeente. En dat we in Molenlanden een min of meer scherp omlijnd beeld hebben waar we richting 2050 naartoe willen. Daar is met raad en samenleving over nagedacht. En ja, daar hebben de ontwikkelprincipes van het Groene Hart ook hun plaats in.  

De opgaven zijn voor mij het wat. Dat mag vaststaan en omlijnd zijn. Het hoe is open. Die twee perspectieven benoem ik én nodig gesprekspartners uit ruimte te nemen. Speelruimte creëren om samen te kunnen zoeken, dat vind ik heel belangrijk. Die speelruimte bewaak ik voor onze inwoners, ondernemers en gemeente nogal stevig naar mede-overheden. Want als mensen ruimte voelen en de ruimte vertrouwen, nemen ze die ook. Voelen ze zich eigenaar. En als dát lukt, lijken dingen bijna vanzelf te gaan.  

En waar ik tegen aanloop? Misschien wel vooral medeoverheden die graag controle over het hoe hebben. En dat wil ik niet zomaar laten gebeuren. Omwille van eigenaarschap als de motor om al die veranderingen te laten gebeuren.