-
Het Tompouce model
Dit essay introduceert het tompouce-model, een structuur rond gebiedsprocessen met twee stevige lagen onder en boven met daartussenin een smeuïge laag crème die nog te weinig cohesie en veerkracht heeft. Door lerende netwerken te versterken, adaptief te plannen, ervaringskennis volop te waarderen en vorm te geven aan de coöperatieve samenleving, wordt de tussenlaag verstevigd. Het bijzondere daarbij is dat dan niet zozeer wordt ingezet op een verschuiving van centrale sturing naar decentrale sturing, maar op het combineren van centrale en decentrale sturing.
Het is niet ‘of … of’ maar ‘en … en’. De kracht van centrale sturing uit de 20e eeuw wordt, waarnaar velen weer verlangen, kan dan deels terugkomen. Er worden heldere kaders geformuleerd. Het verstevigen van de tussenlaag komt niet uit de lucht vallen, maar is een versterking van wat zich reeds aan het voltrekken is. Trends rond gebiedsprocessen worden meer expliciet gemaakt en op scherp gezet. Het is een kwestie van dóén, waarbij zelforganisatie en emergentie in alle drie lagen bijdragen aan het uiteindelijke resultaat.
Belangrijk gegeven is dat de huidige opgaven zo omvangrijk en complex zijn, dat een ontwikkeling richting drie stevige lagen – en drie speelvelden – niet alleen een mogelijkheid is, maar ook een noodzakelijkheid. Het temmen van complexiteit is namelijk even lastig als het kneden van water. Complexiteit moet je niet bestrijden maar voor je laten werken. De uitvoeringskracht neemt er enorm mee toe.
Essay over samenwerken in verschillende lagen
